เมื่อถึงปีใหม่ เรามักจะมาตั้งปณิธานอะไรสักอย่างให้ปีข้างหน้ากันเสมอๆ และอีกสิ่งที่ผู้คนมักเลือกจะทำในช่วงนี้ก็คือการจัดระเบียบชีวิต เช่น การรื้อตู้เสื้อ การจัดเก็บบ้าน หรือการรื้อข้าวของเครื่องใช้ ปัญหายอดฮิตที่เกิดตามมาก็คือ ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เสียดาย อันนั้นเพิ่งใช้ไปไม่กี่ครั้ง อันนี้ถึงจะเก่าแล้วแต่ก็เป็นของรัก ช่วงไม่กี่ปีก่อนหน้านี้กระแสการจัดบ้านแบบ ‘คนมาริ’ จึงฮอตเป็นพลุแตก เธอแนะนำให้เราทิ้งข้าวของที่ไม่ “สปาร์กจอย” ไปซะ

ซึ่งถ้าจะให้พูด ความไม่สปาร์กจอยก็เป็นส่วนหนึ่งของการแฮ็กข้าวของเช่นกัน แนวคิดแบบคนมาริมีความคล้ายคลึงกับเหล่ามินิมัลลิสต์ที่เลือกจะครอบครองของน้อยๆ ไม่รุงรัง พวกเขาจะเปลี่ยน “จากมากกลายเป็นน้อย” แต่พวกมินิมัลลิสต์มีความเป็นกีกมากกว่า และบางครั้งก็ถึงขั้นนับจำนวนข้าวของเลยด้วยซ้ำ

การแฮ็กของคนมาริจะแตกต่างออกไปตรงที่เธอปฏิบัติต่อมันราวกับสิ่งมีชีวิต ขณะที่พวกมินิมัลลิสต์ปฏิบัติกับข้าวของว่าเป็นความท้าทายที่ต้องกำจัด และคลื่นของการแฮ็กข้าวของนี้ก็ซัดสาดมาในระยะเวลาหนึ่ง มีหลายคนที่ท้าทายตัวเองด้วยวิธีที่แตกต่างกันไป เช่น การมีของแค่ 100 ชิ้น การมีของแค่ในกล่อง 2 ใบกับกระเป๋า 2 ใบ

แต่รู้ไหมอะไรที่ขัดแย้งกัน?? การมีของน้อยๆ คุณจึงต้องเลือกของที่คุณภาพดี ใช้ได้นาน รวมถึงคำนึงถึงสิ่งแวดล้อม ดังนั้น คุณจะเป็นมินิมัลลิสต์ได้ก็ต้องจ่ายแพงกว่า คุณอยากจะหลุดพ้นคำว่าวัตถุนิยม แต่ก็ยังติดกับดักของวัตถุนิยมอยู่ดี

ไม่ใช่ว่าการครอบครองน้อยแล้วจะไม่ดี แต่หลายครั้งเราลืมไปว่ากำลังทำส่ิงนั้นเพราะอะไร เพื่ออะไร แล้วดันมาโฟกัสที่จำนวนชิ้น พยายามมีข้าวของให้น้อยเข้าไว้ ซึ่งไม่ได้ทำให้ชีวิตสะดวกสบายขึ้นเลย

ทีนี้ถ้ากลับไปมองเรื่องการไม่สปาร์กจอยแบบคนมาริ การแฮ็กแบบนี้ก็ช่วยให้เราหันมาจัดการข้าวของและจัดการบ้านได้ง่ายขึ้น แต่จริงๆ เราไม่จำเป็นต้องโยนข้าวของทุกอย่างที่ไม่สปาร์คจอยทิ้งก็ได้ แค่ทำให้มันเข้าที่เข้าทาง รู้ว่าอะไรควรอยู่ตรงไหน เพราะอาจมีบางโอกาสที่จำเป็นต้องใช้ขึ้นมาจริงๆ เราก็จะได้ไม่มานั่งเสียดายทีหลัง

มามองการแฮ็กให้รอบด้านเสียใหม่ไปพร้อมกัน แล้วคุณอาจจะพบจุดกึ่งกลางของ “ชีวิตที่ใช่ ไม่ต้องใช้ทางลัด”