หัวใจสำคัญของนิยายคือรายละเอียดในเนื้อเรื่อง

โมริซาวะ อากิโอะ เกิดที่เมืองชิบะ ปี 1969 หลังจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยวาเซดะ เขาเริ่มทำงานที่สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งในตำแหน่งบรรณาธิการอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจเริ่มต้นเส้นทางนักเขียนอาชีพจริงจัง เขาเขียนผลงานหลากหลายแนวทั้งนิยาย เรียงความ สารคดี ไปจนถึงหนังสือภาพ ผลงานหลายเรื่องได้รับการดัดแปลงเป็นภาพยนตร์และซีรีส์

ผลงานของอากิโอะมักจะเน้นความสัมพันธ์ของผู้คน และไม่ใช่แค่ตัวละครหลักเท่านั้นที่ได้รับการออกแบบอย่างดี เขาตั้งใจสร้างตัวละครเสริมที่มีเอกลักษณ์แตกต่างกัน และเขียนฉากหลังที่ได้รับแรงบันดาลใจมาจากสถานที่จริง รายละเอียดเหล่านั้นคือส่วนสำคัญที่ทำให้นิยายสมจริง ทำให้คนอ่านรู้สึกเชื่อมโยงและเข้าถึงเนื้อเรื่องได้ง่าย อ่านแล้วรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยพบตัวละครที่ไหนสักแห่ง

ตัวละครที่มีความซับซ้อนตามลักษณะนิสัยของมนุษย์คือสิ่งที่อากิโอะไม่เคยละเลย เพราะทำให้งานยิ่งมีมิติ จากบทสัมภาษณ์ครั้งหนึ่ง เขายกเรื่อง ‘โดเรมอน’ เป็นตัวอย่างว่าในการ์ตูนเรื่องนี้ไม่ใช่แค่ตัวละครหลักอย่าง ‘โนบิตะ’ และ ‘โดเรมอน’ เท่านั้นที่สำคัญ แต่ตัวละครอื่นๆ ก็มีเสน่ห์ เช่น ‘ชิซูกะ’ ผู้น่ารักที่เล่นไวโอลินไม่เก่งและชอบแช่น้ำนานๆ ‘ซึเนโอะ’ เด็กบ้านรวยที่ชอบใช้เล่ห์เหลี่ยม และ ‘ไจแอนท์’ ยอดนักสู้ที่เสียงไม่ดีแต่ชอบร้องเพลง

ในเรื่อง ‘บ้านพักใจโอบไออุ่นทะเล’ เราจะได้รู้จักหลายๆ คนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตของ ‘เอมิริ’ บางคนก็มีส่วนสำคัญโดยตรง เช่น คุณตา และบางคนก็มีส่วนทางอ้อม เช่น ‘ชิมเป’ ชาวประมงเพื่อนบ้านผู้เปิดเผยและจริงใจ ‘ซายะ’ อดีตเพื่อนร่วมงานที่มีนิสัยไม่น่าคบแต่ทำให้เอมิริฉุกคิดบางอย่างได้ หรือ ‘คุณเคียวกะ’ หญิงสาวผู้เพียบพร้อมจนเอมิริแอบอิจฉา การมีตัวละครหลากหลายทำให้ผู้อ่านได้เห็นความคิดที่แตกต่างกันของพวกเขา และทำให้เข้าใจว่าทุกคนไม่จำเป็นต้องคิดเหมือนกัน นั่นขึ้นอยู่กับประสบการณ์ที่เส้นทางชีวิต

นอกจากตัวละครแล้ว ฉากหลังในเรื่องอย่างหมู่บ้านชาวประมง เมืองทัตสึอุระ ก็เป็นสถานที่ในจินตนาการที่อากิโอะจำลองมาจากสถานที่จริง แต่มันช่างสมจริงเสียจนอ่านแล้วได้กลิ่นของน้ำทะเลและสัมผัสได้ถึงลมเย็นที่พัดมา นอกจากนี้เพื่อให้สอดรับกับความเป็นหมู่บ้านชาวประมง ก็ต้องมีเมนูอาหารที่ทำจากปลาเป็นหลัก ซึ่งรับประกันได้เลยว่าอ่านเรื่องนี้แล้วจะต้องรู้สึกหิวแน่นอน

ในนิยายของอากิโอะ ชีวิตของตัวละครจะมีทั้งขึ้นและลง แม้ว่าเขามักจะบรรยายช่วงเวลาที่ทุกข์ยากลำบากค่อนข้างเยอะ แต่ก็ไม่ลืมทิ้งแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ไว้ให้ด้วย ดังนั้นเมื่ออ่านนิยายของเขาจบ ผู้อ่านก็จะมองเห็นแสงสว่างในตัวเองและรู้สึกว่าชีวิตไม่ได้แย่ไปเสียหมด เพียงแต่บางครั้งเราต้องลองเดินให้ช้าลงแล้วมองไปรอบๆ อย่างถี่ถ้วน

“ผมไม่อยากบอกไปตรงๆ เลยว่าความสุขคืออะไร แต่อยากให้ผู้อ่านค่อยๆ สัมผัสความรู้สึกนั้นจากเรื่องราวในนิยาย”