เรามักรู้สึกว่าเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ช่างไกลตัว สงครามโลกครั้งที่ 2 ผ่านมาเนิ่นนานจนเกือบนึกภาพไม่ออก แต่จริง ๆ แล้วผลพวงที่ตามมายังคงมีอยู่ในทุกยุคสมัย เพราะเมื่อเกิดความเสียหายหนึ่งครั้ง โลกจะเปลี่ยนไปตลอดกาล 

เช่นเดียวกับวันนี้ 6 สิงหาคม เมื่อ 79 ปีก่อน ระเบิดปรมาณูลูกแรกโดยคำสั่งของประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกา แฮร์รี เอส. ทรูแมน ถูกปล่อยลงเหนือตัวเมืองฮิโรชิมะ ประเทศญี่ปุ่น ทั้งเมืองถูกทำลายในพริบตา คร่าชีวิตประชาชนไปกว่า 140,000 ศพ 

การโจมตีครั้งนั้นเปลี่ยนชีวิตคนญี่ปุ่นทั้งประเทศและทิศทางอำนาจของโลกไปโดยสิ้นเชิง รวมทั้งคนประเทศเกาหลี ซึ่งมีประวัติศาสตร์ใกล้ชิดญี่ปุ่นมากที่สุดประเทศหนึ่ง เนื่องจากเกาหลีเป็นประเทศแรกที่ญี่ปุ่นบุกรุกมาโดยตลอด 

หลักฐานหนึ่งที่อธิบายร่องรอยบาดแผลจากระเบิดปรมาณูได้ดีเยี่ยม อยู่ในงานวรรณกรรมของสนพ. Bibli นี่เอง นั่นคือ #เธอผู้เป็นดั่งค่ำคืนสว่างไสว เรื่องเล่าอิงจากเรื่องจริงของผู้หญิงชาวเกาหลีรุ่นแล้วรุ่นเล่า พวกเธอใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เพื่อจะผ่านพ้นยุคสงครามโลก และสงครามเกาหลี (1950–1953) มาให้ได้ 

โมงยามที่สงครามโลกคุกรุ่น คนเกาหลีจำนวนหนึ่งไปทำงานอยู่ในญี่ปุ่น เช่นเดียวกับ ‘คุณแซบี’ ในนิยายเรื่องนี้ เมื่อสงครามจบลง คนเกาหลีกลับมาประเทศบ้านเกิด คุณแซบีก็ได้รับการวินิจฉัยว่า ป่วยเป็นโรคปอดระยะสุดท้าย แต่กลับมีอาการที่แตกต่างจากโรคปอดอื่น ๆ ผิวของเขาค่อย ๆ ลอกออกและมีน้ำเหลืองไหลซึม ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่อาจอธิบายได้ด้วยโรคปอดเพียงอย่างเดียว

คุณแซบีอยู่ที่ฮิโรชิมะในตอนที่มีการทิ้งระเบิดปรมาณูด้วย…ในตอนนั้นยังไม่มีวิธีการทางการแพทย์ที่พิสูจน์ว่า เหตุการณ์ระเบิดกับโรคที่คุณแซบีเป็นอยู่เกี่ยวข้องกัน ชื่อโรคที่เกิดจากระเบิดปรมาณูค่อย ๆ กลายเป็นที่รู้จักในเกาหลีมากขึ้นหลังจากสงครามเกาหลีจบลง 

ถึงแม้ในตอนนั้นความรู้เรื่องนี้จะยังไม่แพร่หลาย ยังไม่มีใครรู้ว่าการสัมผัส ‘สารกัมมันตรังสี’ คืออะไร แต่หลายคนก็เชื่อว่าคุณแซบีได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่ญี่ปุ่นอย่างแน่นอน 

นอกจากบาดแผลทางกายแล้ว บาดแผลทางจิตใจเองก็ไม่อาจลบเลือนง่าย ๆ เห็นได้จากหลายประโยคที่หลายตัวละครสะท้อนออกมา เช่น 

“คุณแซบีเล่าว่า สมัยก่อนเราแบ่งแยกความสูงส่งหรือความต่ำช้าของคนจากต้นตระกูลของผู้เป็นพ่อแม่ แต่เมื่อชาวญี่ปุ่นบุกเข้ามายึดครองโชซอน ชาวโซซอนไม่ว่าจะเป็นขุนนางหรือชาวบ้านก็ถูกปฏิบัติอย่างผู้มีตระกูลต่ำช้ากันโดยถ้วนหน้า”

“ในตอนที่เราหวาดหวั่นกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อเราเผลอวางใจไปชั่วขณะ เรื่องไม่คาดฝันก็จะลอบทำร้ายเราจากด้านหลัง ชีวิตคนเราเป็นแบบนั้น”

“ถึงแม้ว่าสงครามจะจบลงแล้ว แต่ก็นอนหลับไม่ได้เลยหากไม่ใช้ยา ไม่ไว้ใจใครหน้าไหน มีแต่ความคิดว่าตัวเองอาจจะถูกกำจัดได้ทุกเมื่อเต็มไปหมด ไม่มีใครเยียวยารักษาจิตใจได้เลย…”

เป็นต้น

.

___________

🌓 เธอผู้เป็นดั่งค่ำคืนสว่างไสว

밝은밤