ภายใต้เสียงหัวเราะที่สดใสกังวาน เราไม่มีทางรู้หรอกว่าพวกเขาซุกซ่อนอะไรไว้

ภายใต้ความเงียบราบเรียบ เราไม่มีทางรู้หรอกว่าพวกเขาปิดบังอะไรอยู่

ฤดูร้อน ดอกไม้ไฟ และร่างไร้วิญญาณของฉัน ประกอบด้วยเรื่องสั้นสองเรื่องที่ชวนให้เกิดความสงสัย เรื่องแรกเล่าโดยเด็กหญิง น้ำเสียงเดียงสา เธอตายลงในฤดูร้อนขณะที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน แต่ไม่ทันที่อาทิตย์จะลับฟ้า ลมหายใจเธอก็ดับไป การเล่าเรื่องแบบตรงไปตรงมาด้วยมุมมองของเด็กจะดึงเอาความกระอักกระอ่วนของผู้อ่านออกมา เพราะนี่เป็นตลกร้ายที่จะสะท้านและสะท้อนอีกมุมหนึ่งของมนุษย์ที่เราเปรียบเป็นผ้าขาว

ยูโกะ เป็นเรื่องสั้นที่สองในเล่ม กล่าวถึงสาวใช้ที่เพิ่งเข้าไปทำงานในบ้านหลังหนึ่ง บ้านที่สงบและเยียบเย็น การทำงานของเธอไม่มีอะไรซับซ้อน คุณผู้ชายเป็นคนไม่มากความ ส่วนคุณผู้หญิงก็… เป็นคนที่เธอไม่เคยพบหน้าแม้แต่ครั้งเดียว นั่นไม่ได้ทำให้เธอประหลาดใจในทีแรก แต่พอนานวันเข้า มันยิ่งกวนใจ การที่เราไม่เคยพบปะเพื่อนบ้านเลยสักครั้งยังไม่น่าสงสัยเท่าการที่เราไม่เคยเจอคนที่อยู่ใต้ชายคาเดียวกัน หากว่าคนๆ นั้นไม่ใช่ฮิคิโมริ อย่างน้อยๆ ก็ควรได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว แต่นี่ทุกอย่างกลับเงียบกริบ การหาคำตอบของสาวใช้จึงเต็มไปด้วยบรรยากาศชวนขนลุก เพียงแค่สูดลมหายใจลึกๆ ก็ยังทำได้ยาก

โอตสึ อิจิ เป็นนักเขียนที่สามารถสร้างตัวละครและสถานการณ์ให้เกิดขึ้นได้ทุกที่ มันมีทั้งความสามัญธรรมดาและความน่าตื่นตาตื่นใจไปพร้อมกัน และสิ่งสำคัญคือเขาทำให้เราเห็นความไม่สมบูรณ์พร้อมของมนุษย์ และดวงวิญญาณที่แตกสลายจากภายในได้อย่างน่าชื่นชม