ถอดบทเรียนจาก The Secret Life of Walter Mitty คนเราควรมี ‘คาเฟ่ในหัวใจ’ เป็นของตัวเอง 

เข้าใจดีว่าปีที่ผ่านมาและต้นปีนี้ เป็นช่วงเวลาที่หนักหนาสาหัสจริงๆ จะเรียกว่าหนักที่สุดในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ หลายคนคงกำลังเหนื่อยล้าทั้งกายใจ คล้ายชีวิตติดหล่ม จะกลับตัวก็ไม่ได้ ให้เดินต่อไปก็ไปไม่ถึง ได้แต่วาดฝันถึงวันที่มีความสุขจากการได้ทำตามเป้าหมายจริงๆ ของชีวิต ที่ไม่รู้จะมาถึงเมื่อไร

ใครที่กำลังตกอยู่ในสภาวะนี้…ไม่รู้ว่ารู้จักตัวละครที่ชื่อ วอลเตอร์ มิตตี้ กันหรือเปล่า

วอลเตอร์ มิตตี้ คือตัวเอกจากหนังเรื่อง The Secret Life of Walter Mitty (2013) เป็นชายวัยกลางคน ชนชั้นกลาง หน้าตาก็กลางๆ ไลฟ์สไตล์ก็กล๊างงงกลาง ไม่มีงานอดิเรก ไม่มีความฝัน เป็นแค่มนุษย์เงินเดือนตำแหน่งผู้จัดการแผนฟิล์มเนกาทีฟของบริษัททำนิตยสาร

วันหนึ่ง บริษัทเขาประกาศลดขนาด และปรับตัวเป็นออนไลน์เต็มรูปแบบ โดยจะตีพิมพ์อีกแค่ฉบับเดียว แต่ฟิล์มรูปที่ถูกวางไว้เป็นภาพปก ดันหายไปอย่างปริศนา มิตตี้ในฐานะคนรับผิดชอบเรื่องฟิล์ม จึงต้องออกเดินทางตามหา จากเบาะแสเดียวที่บอกว่า ฟิล์มอาจอยู่ที่กรีนแลนด์

จากที่เคยอยู่ไปวันๆ ในคอมฟอร์ตโซน นี่คือครั้งแรกที่วอลเตอร์ มิตตี้ ต้องเดินทางออกจากโซนนั้น ไปเจอโลกใบที่เขาไม่รู้จัก

ที่กรีนแลนด์ มิตตี้กึ่งงงกึ่งหลงทางไปเจอร้านอาหารที่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยวนอกเมือง เขาเข้าไปตั้งหลักและพักดื่มในนั้น ก่อนที่สถานที่ประหลาดนี้จะเปลี่ยนเขาไปตลอดกาล

มิตตี้เห็นภาพเบลอๆ หลอนๆ ของสาวในดวงใจ เล่นกีตาร์และร้องเพลง ‘Space Oddity’ ของเดวิด โบวี่ ซึ่งถ้าใครเคยฟัง ก็จะรู้ว่ามันคือเพลงที่ว่าด้วยการออกเดินทางไปเผชิญอวกาศกว้าง โดยละทิ้งทุกอย่างบนโลกแบบไม่ลังเล

มิตตี้เองกำลังลังเลว่าจะไปต่อหรือพอแค่นี้ ขณะที่เฮลิคอปเตอร์ที่จะออกจากร้านนั้นก็จะไม่คอยท่าแล้ว เขาต้องตัดสินใจเดี๋ยวนั้น เท่านั้น!

แล้วภาพหลอนของสาวในร้านประหลาด (หรือเรียกให้เข้าปากว่าคาเฟ่แล้วกัน) ก็ช่วยให้เขาตัดสินใจได้ มิตตี้เลือกจะทำอย่างในเพลง Space Oddity วิ่งออกไปสู่อวกาศแบบไม่ลังเลอีกต่อไป ราวกับชั่ววินาทีนั้น เขารู้ว่าโอกาสจะไม่รั้งรอคนที่ไม่พร้อมจะคว้ามัน

และโอกาสนี้ ก็พามิตตี้ไปเจอสิ่งที่มีค่ามากกว่าฟิล์มที่ตามหา สิ่งที่เขาไม่เคยมีเลยตลอดมา…สิ่งที่เรียกว่าเป้าหมายของชีวิต

จะเรียกบังเอิญหรือเพ้อฝันก็ได้ แต่ถ้ามิตตี้ไม่เจอคาเฟ่นี้ เขาอาจถอดใจตั้งแต่แรก หันหลังกลับไปขึ้นเครื่องบินกลับบ้าน ไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม

ใครที่กำลังเหนื่อยล้าจากวันที่ไม่เป็นใจ หรือรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินวนอยู่ในคอมฟอร์ตโซน ลองมองหา ‘คาเฟ่’ แห่งนั้นของตัวเองดู อาจจะเป็นสถานที่ เป็นคน หรือสิ่งของก็ได้ แค่ขอให้มันเป็นคาเฟ่ที่ทำให้คุณได้กลับมาคิดถึงชีวิตที่ผ่านมา และชีวิตในปัจจุบัน ตั้งคำถามกับตัวเองดังๆ เพื่อค้นหาคำตอบที่แท้จริง

ว่าคุณพึงพอใจกับชีวิตแค่ไหน หรือมีอะไรที่คุณอยากทำมันมากๆ แต่ยังไม่ได้ทำไหม สิ่งที่ถ้าไม่ได้ทำแล้วจะโคตรเสียดายเลยน่ะ

คาเฟ่ที่ว่านี้ อย่าเพิ่งคิดว่ามันหายากหาเย็น บางทีมันก็ไม่ได้อยู่ไกล…อยู่ในหัวใจของคุณนั่นแหละ

อะ หาเจอหรือยังล่ะ คุณวอลเตอร์ มิตตี้ 


ถ้ายังไม่เจอ ให้ ‘The Why Cafe คาเฟ่สำหรับคนหลงทาง’ ช่วยคุณนะ! เพราะนี่คือหนังสือดีที่จะชวนคุณมาทบทวนชีวิต ผ่านการหลงทางไปเจอคาเฟ่พักใจของชายผู้กำลังเหนื่อยหน่ายหมดแรง