“เพื่อนรัก

ในงานหนังสือเมื่อเกือบ 10 ปีก่อน ฉันได้หนังสือนิยายแปลปกสีชมพูสด ในชื่อว่า ‘จดหมายรักจากนายไม้ประดับ’ จากบูธเล็ก ๆ บูธหนึ่ง ฉันอ่านจบภายในไม่กี่วันหลังจากได้มันมา หนังสือมันดีน่ะ ก็เลยไม่อยากดอง และแม้จะผ่านไปนานหลายปี บางสิ่งก็ยังทิ้งค้างเอาไว้ในใจของฉันจบนิยายเรื่องนั้น

ความเหงา ร้าวราน โหยหาวัยเยาว์ที่ผ่านพ้นไป และความเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ เสียดอยู่ในใจแบบที่อธิบายได้ยาก

น่าประหลาดที่เกือบ 10 ปีให้หลัง ฉันก็ได้กลับมาอ่านหนังสือเล่มนี้อีกครั้งในฐานะบรรณาธิการผู้ตรวจทานต้นฉบับแปลภาษาไทย ในโอกาสที่นำมาแก้ไขตรวจทานและตีพิมพ์ใหม่ในรอบ 10 ปี ในชื่อเรื่อง #ขอให้วัยเยาว์ของเราเป็นนิรันดร์ ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ฉันเคยสัมผัสเมื่ออ่านครั้งแรกก็ตีกลับขึ้นมาในหัวใจ

คราวนี้ความรู้สึกโหยหาวัยเยาว์ของฉันรุนแรงยิ่งกว่าเดิม เมื่อนึกว่าวันเวลาเหล่านั้นได้ไกลห่างจากตัวฉันในปัจจุบันออกไปทุกที ยุคสมัยแห่งแอนะล็อกที่เราคุยกันด้วยจดหมาย สื่อความในใจกันด้วยเทปเพลง หมกมุ่นกับหนังสืออ่านนอกเวลาในห้องสมุด แอบรักใครสักคนเป็นครั้งแรก ความรู้สึกเหงาสุดใจเมื่อเราไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของที่ใดเลย และความอบอุ่นใจเมื่อตระหนักว่ามีใครบ้างที่มองเราเป็น ‘เพื่อน’ เช่นเดียวกับที่เรามองเขา

ฉันเชื่อว่าวัยเยาว์เป็นนิรันดร์และเป็นสากลนะ อาจแตกต่างกันในรายละเอียด แต่วัยเยาว์ของเราแทบทุกคนคงต้องเคยสัมผัสกับความรู้สึกร่วมแบบคล้าย ๆ กันนี้ ในตอนที่เรายังเด็กนัก ยังงี่เง่าในหลาย ๆ เรื่อง แค่ได้แอบดื่มเบียร์ลับหลังพ่อแม่ก็คิดว่าเราเป็นผู้ใหญ่เสียเต็มประดา แค่ได้เดินจับมือกับคนที่ชอบและเห็นภาพตอนที่เราแต่งงานกันแล้ว และวางแผนว่าจะมีลูกกี่คนดี

หนังสือเล่มนี้เป็นมากกว่านิยาย แต่เป็นมวลแห่งความทรงจำร่วมของช่วงวัย ของยุคสมัยที่คนอายุเท่า ๆ กับฉันเติบโตมา เป็นอ้อมกอดสำหรับคนที่เจ็บปวดและผ่านอดีตที่โหดร้าย และเป็นเพื่อนที่ช่วยบอกว่าเราไม่เคยเดียวดาย

นายทำให้ฉันคิดถึงตัวเองตอนอายุสิบห้าเท่านาย และวัยเยาว์อันเป็นนิรันดร์ของทุกคนนะ ชาร์ลี

รักเสมอ

ฉันเอง”