Editors’ Pick บรรณาธิการชวนอ่าน

หลาย ๆ คนอาจจะเคยผ่านตากับคอนเทนต์แนว ๆ “สิ่งที่ต้องทำก่อนอายุ 30” “เก็บเงินล้านให้ได้ภายใน 2 ปี” หรือ “วิธีทลายขีดจำกัดด้วยการโปรดักทีฟจัด ๆ ในหนึ่งวัน” ซึ่งชวนให้เหน็ดเหนื่อยแม้เพียงอ่านหัวข้อ ราวกับว่าชีวิตของคนเราช่างมีเวลาจำกัดจำเขี่ยเหลือกระไร เราจึงจำเป็นต้องไปให้ถึงเป้าหมายให้ได้เร็วที่สุด ดีที่สุด เพื่อจะได้ใช้เวลาที่เหลือหลังเกษียณไปกับการพักผ่อนแบบสบาย ๆ ไม่ต้องทำงานหนักอีก

แต่กว่าจะรู้ตัว เราก็ถูกภาวะเบิร์นเอ๊าต์เข้าครอบงำเอาเสียก่อนจะถึงวันที่เราจะเกษียณตัวเองจากการงานเสียด้วยซ้ำ

ในหนังสือ ชีวิตที่ใช่ ไม่ต้องใช้ทางลัด (Hacking Life: Systematized Living and Its Discontents) ซึ่งเขียนโดย Joseph M. Reagle Jr. ได้ใช้คำว่า “การแฮ็กชีวิต” เรียกรวม ๆ ถึงวิธีการทำชีวิตให้ดีด้วยขั้นตอนลัดต่าง ๆ ที่จะทำให้เราไปถึงเป้าหมายได้เร็วขึ้น มีประสิทธิภาพยิ่งขึ้น วอกแวกน้อยลง หรือแม้แต่ทำให้ชีวิตของเราเปี่ยมความหมายมากขึ้น
การแฮ็กชีวิตอาจจะเป็นอะไรง่าย ๆ อย่างวิธีการจดจ่อกับงานโดยไม่เสียสมาธิ การกินแต่อาหารที่ให้คุณค่าสูง ไปจนถึงการสมาทานหลักธรรมคำสอนบางอย่างที่ดีสำหรับตัวเรา เรียกได้ว่าใคร ๆ ก็สามารถแฮ็กชีวิตได้เพื่อจะไปให้ถึงจุดหมายของตนเอง

ฟังดูแล้วก็น่าจะมีแต่เรื่องดี ๆ ใช่ไหม แต่ในความเป็นจริงแล้วเรากลับพบว่าผู้คนมากมายโดยเฉพาะคนวัยหนุ่มสาวที่น่าจะยังเต็มไปด้วยความกระฉับกระเฉง กลับเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและตึงเครียด ไม่ว่าจะทั้งจากการงาน การดำเนินชีวิตประจำวัน การสร้างเนื้อสร้างตัว (ซึ่งเป็นเรื่องยากยิ่งในสภาพเศรษฐกิจปัจจุบันและค่าเงินเฟ้อที่สูงขึ้นเมื่อเทียบกับอดีต) หลายคนต้องแบกรับภาระของครอบครัวทั้งที่ยังไม่พร้อม หลายคนเผชิญปัญหาสุขภาพจิต หลายคนต้องเจอกับภาวะหมดไฟก่อนวัยอันควร ด้วยความกดดันว่าพวกเขาต้องไปให้ถึงเป้าหมายสูงสุดของชีวิต

แล้วมันจะมีความหมายอะไร หากเราไปถึงเป้าหมายที่วางไว้ แต่ร่างกายและจิตใจถูกแผดเผาจนมอดไหม้ไปหมดแล้ว

“ชีวิตที่ใช่ ไม่ต้องใช้ทางลัด” เล่มนี้ ไม่ได้จะมาบอกเล่าถึงวิธีการแฮ็กชีวิตที่ดีกว่า ง่ายกว่า หรือทำให้เรามีความสุขมากกว่า นอกจากจะพาไปรู้จักกับด้านต่าง ๆ ของการแฮ็กชีวิตซึ่งมีทั้งด้านที่ประโยชน์และความอันตรายแล้ว ผู้เขียนได้ทำให้เราต้องหวนคิดและค่อย ๆ ตกตะกอนว่า แท้จริงแล้ว ชีวิตที่ดีและพึงปรารถนาคือสิ่งใดกันแน่ จำเป็นไหมที่เราจะต้องทุ่มเททุกอย่างเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายที่ในเวลานี้เราคิดว่ามันใช่สำหรับเรา และทำอย่างไรเราจึงจะสร้างสมดุลระหว่างการพัฒนาตัวเองไปในทุก ๆ วัน กับความพึงพอใจในชีวิตที่เราเก็บเกี่ยวได้ในระหว่างทาง

หนังสือเล่มนี้ทำให้เราตอบกับตัวเองได้ว่า ไม่มีคำว่าช้าเกินไปสำหรับการไปให้ถึงเป้าหมายของชีวิต และคุณค่าของการเดินทางก็ไม่ได้ตัดสินกันที่ใครไปทางตรงหรือว่าใช้ทางลัด เพราะแต่ละคนต่างก็มีเงื่อนไขในชีวิตที่แตกต่างกัน แต่คงจะดีไม่น้อยเลยหากว่าทุกคนจะได้เลือกเส้นทางที่เหมาะกับตัวเองโดยไม่มีใครมาบังคับ หรือแม้แต่ต้องโบยตีตัวเองจนรวดร้าวกว่าจะคว้าได้มันมา